vrijdag 24 april 2009
zondag 15 maart 2009
IPS en baile funky in são joão
in de gevangenis zitten jongesn tot 18 jaar in afwachting tot hun proces. de cellen zijn er donker, de bedden van beton, en ze zitten met veel te veel in de cellen. er hangt een kille geur, gelijk aan die van een slachthuis. elk jaar sterven er ongeveer 2 jongens door folteringen of worden doodgeslagen. roberto, de stichter van amar, geeft er elke dinsdag catechese, religieuze educatie, iets waar de jongens volgens de wet recht op hebben, en waarmee roberto en amar en de rest van de buitenwereld contact kan houden met de jongens in de gevangenis en wat er allemaal gebeurd.
ik was er al een maand geleden ongeveer voor de eerste keer. toen gingen we eerst liedjes zingen, en vertelde roberto het verhaal van de verloren zoon, en vertelde marcinha haar verhaal aan de jongens , de oudere zus van magali waar ik eerder over vertelde, en die ook voor amar werkt als educatore van straatkinderen, dat was ze vroeger zelf ook, en ze heeft ook 3 jaar in de jeugdgevangenis gezeten, en dat ze toch haar leven en een gezin heeft kunnen opbouwen.
daarna waren er groepsgesprekken, en vertelde een jongen aan stefano dat hij daar zat omdat hij iemand had vermoord.toen roberto vroeg wie van die jongens kinderen had, stak haast een 3e zijn hand op.
de jongens zaten op de grond, in twee blokken. later vertelde marcinha dat het ene blok de jongens van het rode comando waren, de andere die van het derde commando, de twee grote drugkartels van rio. als de jongens inde gevangenis komen, moeten ze van de gevangenisleidign kiezen, ofwel in de cellen van die van het rode ofwel in die van het derde. de meeste hebben al een link met een commando voordat ze in de gevangenis komen, toch wekrt het stadsbestuur en de leiding van de gevangenis de commando cultuur in de hand. in de gevangenis komen ze in een commando, waar ze dan voor de rest van hun leven bij blijven. alle jongens die daar zitten komen van de comunidades of van de straat, de armen.
toen we er vrijdag waren, zaten er ondertussen 3 jongens die ik ken van het straatkindercentrum in sao cristovao..
dit weekend ben ik met danyelle mee naar de comunidade van sao joao geweest. daar woont zij. danyelle werkt in de keuken van een ander huis van het project. die wilde mij ook graag meenemen naar de baile funkyvan haar wijk. die was wel eem pak gekker dan die van bij magali.
er was heel veel volk, en de jongens van het drugscommando daar dansten met hun wapens in delucht mee door het volk. met hun mitrailletten en hun pistolen omhoog, ik voelde mij toch niet zo op mijn gemak. er hangt ook zo´n mega machocultuur.
het internet cafe gaat sluiten, binnenkort meer.
heel veel groetjes uit rio. xxx fien
ah ja met carnaval, belangrijkste vergeten: met orunmila, groepje waarin ik speel, gespeeld op straat. zot, hier in lapa, 400.000 man op straat, kei druk, moest ook ineens een bus door, wij daardoor een rondje over het plein. machtig. we spelen afrosamba, de muziek uit bahia. vooraan dansten er 3 mensen in traditionele kledij, man was heerlij, het haar op mijn armen stond recht.
ik was er al een maand geleden ongeveer voor de eerste keer. toen gingen we eerst liedjes zingen, en vertelde roberto het verhaal van de verloren zoon, en vertelde marcinha haar verhaal aan de jongens , de oudere zus van magali waar ik eerder over vertelde, en die ook voor amar werkt als educatore van straatkinderen, dat was ze vroeger zelf ook, en ze heeft ook 3 jaar in de jeugdgevangenis gezeten, en dat ze toch haar leven en een gezin heeft kunnen opbouwen.
daarna waren er groepsgesprekken, en vertelde een jongen aan stefano dat hij daar zat omdat hij iemand had vermoord.toen roberto vroeg wie van die jongens kinderen had, stak haast een 3e zijn hand op.
de jongens zaten op de grond, in twee blokken. later vertelde marcinha dat het ene blok de jongens van het rode comando waren, de andere die van het derde commando, de twee grote drugkartels van rio. als de jongens inde gevangenis komen, moeten ze van de gevangenisleidign kiezen, ofwel in de cellen van die van het rode ofwel in die van het derde. de meeste hebben al een link met een commando voordat ze in de gevangenis komen, toch wekrt het stadsbestuur en de leiding van de gevangenis de commando cultuur in de hand. in de gevangenis komen ze in een commando, waar ze dan voor de rest van hun leven bij blijven. alle jongens die daar zitten komen van de comunidades of van de straat, de armen.
toen we er vrijdag waren, zaten er ondertussen 3 jongens die ik ken van het straatkindercentrum in sao cristovao..
dit weekend ben ik met danyelle mee naar de comunidade van sao joao geweest. daar woont zij. danyelle werkt in de keuken van een ander huis van het project. die wilde mij ook graag meenemen naar de baile funkyvan haar wijk. die was wel eem pak gekker dan die van bij magali.
er was heel veel volk, en de jongens van het drugscommando daar dansten met hun wapens in delucht mee door het volk. met hun mitrailletten en hun pistolen omhoog, ik voelde mij toch niet zo op mijn gemak. er hangt ook zo´n mega machocultuur.
het internet cafe gaat sluiten, binnenkort meer.
heel veel groetjes uit rio. xxx fien
ah ja met carnaval, belangrijkste vergeten: met orunmila, groepje waarin ik speel, gespeeld op straat. zot, hier in lapa, 400.000 man op straat, kei druk, moest ook ineens een bus door, wij daardoor een rondje over het plein. machtig. we spelen afrosamba, de muziek uit bahia. vooraan dansten er 3 mensen in traditionele kledij, man was heerlij, het haar op mijn armen stond recht.
maart tot nog toe
28 februari had magali, de kokkin van de organisatie waar ik werk, mij bij haar thuis uitgenodigd, in een sloppenwijk langs avenida brasil, een grote baan die rio doorkruist en waar meer dan een uur lang rijden alleen maar sloppenwijken of bedrijven naast staan. dat was wel heel tof. die had speciaal klaargemaakt wat ik lekker vond, en s aonds zijn we naar een feestje gegaan, een baile funky. funky is hier de populaire muziek in de comunidades (positievere woord voor sloppenwijk). dat lijkt een goedkopere versie van de amerikaanse rap/r&b, met teksten die nog een pak ranziger en machistischer zijn. alle vrouwen dansen dan met hun gat naar achter en draaien met hun gat tot op de grond.
wel gek om te zien hoe het leven in de comunidade er aan toe gaat. er lopen overal bandieten rond, zo noemen ze de mannen van de drugsbendes hier, met geweren of pistool in de broeksrand, zo op straat. er zijn dan ook punten , ´monden met rook´, waar drugs wordt verkocht. ook gewoon midden op straat.
de drugsbendes hebben het er voor het zeggen, bijvoorbeeld ook waar je je afval mag gooien en waar niet, wordt door hen beslist. zij organiseren ook de feestjes in de wijk, bijvoorbeeld die baile funky, waar dan mannen stonden met een mitraillet, vlaknaast mij. maar die doen niets zei magali, gewoon door daar te staan zorgen die ervoor dat er geen gevechten ontstaan ofzo en dat alles kalm blijft. ze vertelde dat als er chaos ontstaat dat die dan in de lucht schieten en dat daar al eens een meisje gewond door was geraakt. zotte situaties.
ze vertelde ook dat er geen gevaar was van de bandieten, zij kent die al heel lang, ze woont er al heel lang, dus ik mag gewoon mee binnen. als meisje is het ook makkelijker dan een vreemde jongen.
zondag heeft de zus van magali dan mijn nagels gelakt, zowel aan tenen als handen, op de braziliaanse manier, versierd met bloemetjes. s avonds was de stroom uitgevallen.
wat ik wel vond, was dat er echt bijna niets te doen is in die wijken. er is wel een stenen voetbalveld van het stadsbestuur en een paar barrejtes, maar buiten rondhangen en iets drinken is er echt nietveel te doen, zeker niet als je geen geld hebt om uitjes naar de stad te maken. die mensen zitten daar dan heel de dag door, echt vlak op elkaar, ze roddelen heel veel en de sociale controle is heel groot, privacy heb je daar niet veel. de straten en huizen zijn er klein, staan vlak bijeen, als je je raam opendoet, zit je al bij de buren. de jongeren zijn er ook heel snel met vriendjes en vriendinntjes, en meisjes worden er over het algemeen heel snel zwanger, al dan niet gewenst. op hun 22e hebben vele al 2 of 3 kindern. er wonen gek veel kinderen in de comunidades.
in de week ben ik een dag mee de straat op gegaan op zoek naar straatkinderen in lapa, waar ik woonde,, want de educatoren hadden een afspraak met ze om 4 van hen mee te nemen naar casa de rafael, een huis van een anderen organisatie dat als dagcentrum voor straatkinderen en jonge schoenpoetsers fungeert. de schoenpoetsers wonen thuis en gaan naar school, maar werken de rest van de dag. in het centrum kunnen ze aan vrijetijdsactiviteiten deelnemen zoals capoeira en krijgen ze te eten.
op straat kwamen we diana tegen, een meisje waar ik al eerder over vertelde op de blog, en die nu denk zo haai was, dat die mij niet herkende.
diezelfde week ben ik voor een paar dagen vertrokken naar het huis van Amar, de organisatie waar ik werk, in duque de caxias, dat is een randstad van rio. daar vertelde ik al eerder over.
daar mocht ik bij magna thuis slapen, een educatore van 25 die daar werkt. dat was wel leuk.
haar familie was heel gastvrij. ze hebben het niet breed, maar wel beter dat degenen die in de comunidades wonen. de eerste dag waren er 2 nederlanders meegekomen,maria en anouk, en hebbenwe engelse les gegeven. maar het lokaal waar de kinderen daar les krijgen is zooo heet, een bakkende zon op een golfplaten dak. de kinderen waren erg druk. de nederlandesrs zijn dan terug naar rio vertrokken, ik ben gebleven tot zondagavond.
zaterdag ben ik met magna mee naar haar engelse cursus geweest. ik moest dan vooraan in de klas en dan moesten ze vragen in het engels aan me stellen. in duque de caxias komen geen toeristen zoals in het centrum van rio, wilden ze graag met mij op de foto enzo.
thuis deed de familie ook niet zo veel in het weekend, ze bereidden de mis van zondag voor met hun kerkgroep, en kijken veel telenovellas.
s avonds ging ik met magna mee naar een feesjte, daar leerde ik een vriend van haar kennen sdie bij de marine werkte. dat was zijn manier om als jongen van arme komaf zijn stad te verlaten en naar het buitenland te trekken vertelde hij.
zondag ben ik mee naar de mis geweest. iedereen is hier zo gelovig, ik ken ondertussen het onze vader bijna uit het hoofd in het portugees, hoewel ik dat niet in het nederlands ken..
maar het past er hier wel bij. de mensen halen hier echt veel steun uit het geloof. zo vertelde magali van mijn werk, die vroeger zelf op straat leefde, en het nu nog steedsniet breed heeft, eens dat haar favoriete zin uit het onze vader is: ´seja feita a vossa vontade´ ik ben onderdanig aan uw wil, in die aard, dat als ze het even niet meer zag zitten en kwaad was voor alle miserie die ze tegen kwam en haar hoofd wilde laten hangen, dat ze dan dacht, ah nee, ik moet voort doen, dit is de wil van god. dat klinkt heel raar in de belgische context, maar ik vond het erg mooi hoe ze dat vertelde.
in duque de caxias was ik ook naar een pasgeboren babietje gaan kijken, de kleinzoon van sebastiao en lucia, twee vijftigers die voor AMAR werken. de zoon van hun zoon, van 19, die zij hadden geadopteerd nadat zijn moeder aan de drank was overleden.
deze week was ik met tatiana, een sociale assistente van AMAR mee naar een vergadering van Rede Rio de Criança, de koepelorganisatie van alle organisaties die in rio rond straatkinderen en favelakinderen werken. sinds januari is er in rio eennieuw stadsbestuur, dat een nieu programma ´choque de ordem´ ( shoc van orde) aankondigde. meer polite op straat, alle infromele economie van de straten (verkopers van drank, ijsjes, ... die je hier zo veel ziet, zonder vergunning), alle straatkindern weg. de straten kuisen dus, zo werd voor carnaval bijvoorbeeld de groep straatkinderen verdreven die dicht bij het centrum in sao cristovao onder een viaduct woonde, naar een wijk veel verder van het centrum, waar zeker geen toeristen komen. ook de kandidaatstelling van brasilie als gasltland voor de wereldbeker voetbal in 2014, met finale in rio is een extra reden om het centrum te ´kuisen´.
Rede Rio gaat een congrs organiseren over ´de andere kant van de choque´.
vrijdag was er in het instituto padre severino (IPS) jeugdgevangenis van rio de janeiro, een show van renato sorriso, renato glimlach, die zelf uit de comunidades komt en sambadanser werd.
samen met de nederlanders hebben wij ook samba gedanst met de jongens van de gevangenis.
ik was al een keer eerder in de gevangenis geweest.
wel gek om te zien hoe het leven in de comunidade er aan toe gaat. er lopen overal bandieten rond, zo noemen ze de mannen van de drugsbendes hier, met geweren of pistool in de broeksrand, zo op straat. er zijn dan ook punten , ´monden met rook´, waar drugs wordt verkocht. ook gewoon midden op straat.
de drugsbendes hebben het er voor het zeggen, bijvoorbeeld ook waar je je afval mag gooien en waar niet, wordt door hen beslist. zij organiseren ook de feestjes in de wijk, bijvoorbeeld die baile funky, waar dan mannen stonden met een mitraillet, vlaknaast mij. maar die doen niets zei magali, gewoon door daar te staan zorgen die ervoor dat er geen gevechten ontstaan ofzo en dat alles kalm blijft. ze vertelde dat als er chaos ontstaat dat die dan in de lucht schieten en dat daar al eens een meisje gewond door was geraakt. zotte situaties.
ze vertelde ook dat er geen gevaar was van de bandieten, zij kent die al heel lang, ze woont er al heel lang, dus ik mag gewoon mee binnen. als meisje is het ook makkelijker dan een vreemde jongen.
zondag heeft de zus van magali dan mijn nagels gelakt, zowel aan tenen als handen, op de braziliaanse manier, versierd met bloemetjes. s avonds was de stroom uitgevallen.
wat ik wel vond, was dat er echt bijna niets te doen is in die wijken. er is wel een stenen voetbalveld van het stadsbestuur en een paar barrejtes, maar buiten rondhangen en iets drinken is er echt nietveel te doen, zeker niet als je geen geld hebt om uitjes naar de stad te maken. die mensen zitten daar dan heel de dag door, echt vlak op elkaar, ze roddelen heel veel en de sociale controle is heel groot, privacy heb je daar niet veel. de straten en huizen zijn er klein, staan vlak bijeen, als je je raam opendoet, zit je al bij de buren. de jongeren zijn er ook heel snel met vriendjes en vriendinntjes, en meisjes worden er over het algemeen heel snel zwanger, al dan niet gewenst. op hun 22e hebben vele al 2 of 3 kindern. er wonen gek veel kinderen in de comunidades.
in de week ben ik een dag mee de straat op gegaan op zoek naar straatkinderen in lapa, waar ik woonde,, want de educatoren hadden een afspraak met ze om 4 van hen mee te nemen naar casa de rafael, een huis van een anderen organisatie dat als dagcentrum voor straatkinderen en jonge schoenpoetsers fungeert. de schoenpoetsers wonen thuis en gaan naar school, maar werken de rest van de dag. in het centrum kunnen ze aan vrijetijdsactiviteiten deelnemen zoals capoeira en krijgen ze te eten.
op straat kwamen we diana tegen, een meisje waar ik al eerder over vertelde op de blog, en die nu denk zo haai was, dat die mij niet herkende.
diezelfde week ben ik voor een paar dagen vertrokken naar het huis van Amar, de organisatie waar ik werk, in duque de caxias, dat is een randstad van rio. daar vertelde ik al eerder over.
daar mocht ik bij magna thuis slapen, een educatore van 25 die daar werkt. dat was wel leuk.
haar familie was heel gastvrij. ze hebben het niet breed, maar wel beter dat degenen die in de comunidades wonen. de eerste dag waren er 2 nederlanders meegekomen,maria en anouk, en hebbenwe engelse les gegeven. maar het lokaal waar de kinderen daar les krijgen is zooo heet, een bakkende zon op een golfplaten dak. de kinderen waren erg druk. de nederlandesrs zijn dan terug naar rio vertrokken, ik ben gebleven tot zondagavond.
zaterdag ben ik met magna mee naar haar engelse cursus geweest. ik moest dan vooraan in de klas en dan moesten ze vragen in het engels aan me stellen. in duque de caxias komen geen toeristen zoals in het centrum van rio, wilden ze graag met mij op de foto enzo.
thuis deed de familie ook niet zo veel in het weekend, ze bereidden de mis van zondag voor met hun kerkgroep, en kijken veel telenovellas.
s avonds ging ik met magna mee naar een feesjte, daar leerde ik een vriend van haar kennen sdie bij de marine werkte. dat was zijn manier om als jongen van arme komaf zijn stad te verlaten en naar het buitenland te trekken vertelde hij.
zondag ben ik mee naar de mis geweest. iedereen is hier zo gelovig, ik ken ondertussen het onze vader bijna uit het hoofd in het portugees, hoewel ik dat niet in het nederlands ken..
maar het past er hier wel bij. de mensen halen hier echt veel steun uit het geloof. zo vertelde magali van mijn werk, die vroeger zelf op straat leefde, en het nu nog steedsniet breed heeft, eens dat haar favoriete zin uit het onze vader is: ´seja feita a vossa vontade´ ik ben onderdanig aan uw wil, in die aard, dat als ze het even niet meer zag zitten en kwaad was voor alle miserie die ze tegen kwam en haar hoofd wilde laten hangen, dat ze dan dacht, ah nee, ik moet voort doen, dit is de wil van god. dat klinkt heel raar in de belgische context, maar ik vond het erg mooi hoe ze dat vertelde.
in duque de caxias was ik ook naar een pasgeboren babietje gaan kijken, de kleinzoon van sebastiao en lucia, twee vijftigers die voor AMAR werken. de zoon van hun zoon, van 19, die zij hadden geadopteerd nadat zijn moeder aan de drank was overleden.
deze week was ik met tatiana, een sociale assistente van AMAR mee naar een vergadering van Rede Rio de Criança, de koepelorganisatie van alle organisaties die in rio rond straatkinderen en favelakinderen werken. sinds januari is er in rio eennieuw stadsbestuur, dat een nieu programma ´choque de ordem´ ( shoc van orde) aankondigde. meer polite op straat, alle infromele economie van de straten (verkopers van drank, ijsjes, ... die je hier zo veel ziet, zonder vergunning), alle straatkindern weg. de straten kuisen dus, zo werd voor carnaval bijvoorbeeld de groep straatkinderen verdreven die dicht bij het centrum in sao cristovao onder een viaduct woonde, naar een wijk veel verder van het centrum, waar zeker geen toeristen komen. ook de kandidaatstelling van brasilie als gasltland voor de wereldbeker voetbal in 2014, met finale in rio is een extra reden om het centrum te ´kuisen´.
Rede Rio gaat een congrs organiseren over ´de andere kant van de choque´.
vrijdag was er in het instituto padre severino (IPS) jeugdgevangenis van rio de janeiro, een show van renato sorriso, renato glimlach, die zelf uit de comunidades komt en sambadanser werd.
samen met de nederlanders hebben wij ook samba gedanst met de jongens van de gevangenis.
ik was al een keer eerder in de gevangenis geweest.
februari 2009
even een sneell update nodig, bijna twee maanden geleden, wel even schandalig, maar de tijd gaat hier zo snel en er is zo veel te doen, en niet altijd internet beschikbaar waar ik woon, en als er al een computer met internet is, dan nog is het niet altijd zeker dat alles werkt, ik ben natuurlijk nog steeds in brazilie. toch, mijn oprechte excuses aan de trouwe volgers.
niet veel na het bericht van januari ben ik terug naar het huis in lapa verhuist, waar al de nederlanders wonen. een deel daarvan zijn ook in het project beginnen werken waar ik werk, verdeeld over de verschillende huizen van het project (zie de infotekst)
de komst van de nederlanders is wel goed, ik geef op maandag en donderdag samen met 3 van hen engelse les aan kinderen uit de sloppenwijken en we spelen spelletjes met ze, vorige week hadden we dansles georgansieerd, dat vonden ze wel geweldig. eerst de magarena aangeleerd, daarna in groepjes samen met hen een dansje verzonnen en aan de andere groepjes getoond. zo n dingen kan je veel beter doen als je met meer bent, alleen is dat nogal lastig.
ik kom ook best goed overeen met een aantal, en zo eens napraten in het nederlands over wat je ziet en meemaakt is op sommige dagen echt wel goed. er was nog een andere nederlandse jongen aan gekomen los van die grote groep, stefano, met hem kom ik ook goed overeen.
eind februari is carnaval, heel de maand was het al precarnaval. met de oefensessies van de sambascholen in de sambodroom, het soort vaste stadion waar de defile van rio plaatsvindt.
elke school komt daar oefenen voor de technische dingen, om op 1 uur de hele school en praalwagens enzo er door te krijgen. hetzelfde als met carnaval zelf, zonder de kostuums welliswaar. maar elke zondag was het daar een bangelijk feestje. het sambadansen gaat best wel vlot nu, soms gaat het ritme wel nog wat te snel..
carnaval in rio, dat is de defile van de sambascholen in de sambodroom, waar je wel nog wat voor moet betalen, daarnaast heb je ook veel bloco´s die muziek op straat spelen, waar je gratis naar toe kan. samba, of frevo uit het noordoosten van brazilie, of oude carnaval muziek, je hebt heel veel verschillende blocos.
heel demaand waren er al bloco s overal in de stad, zo zijn we met de nederlanders naar het bloco ´bunda rachada´geweest, wat zoveel betekent als gescheurd gat, in ramos, een sloppenwijk in het noorden van de stad. een ander deel van de nederlanders werken daar in een ander project, waar ik nniet werk. de mensen van hun project hadden hun daarvoor uitgenodigd en ik was meegegegaan. dat was wel een feestje. eerst opwarmen op een pleintje, wel warm in de brandende zon, daarna door de straten defileren, met samba, zalig.
net voor de echte carnaval periode ben ik met de vrouw van jan daniels, athamis, op een conviventie voor sjamanisme geweest. zij had gevraagd of ik daar wilde vertalen.
dat was wel iets bizars. die gingen dan reizen inzichzelf enzo om vanalles over je te weten te komen en tot jezelf te komen enzo, maar heb er uiteindelijk wel van genoten, er waren ook andere belgen, die heel open waren en dat was wel eens goed om over de ervaring hier te praten met mensen die je achtergrond beter begrijpen, en wat ouoder en wijzer zijn. ik ben ook mee in de zweethut geweest, dat klinkt nu enorm bizar, maar dat was wel eens tof om te doen.
dat was op een sitio, zo noemen ze hier een landhuis, buiten rio, waar ze een beetje een amazone dorp hadden nagebouwd. daar heb ik ook juliana en leão leren kennen, jongeren uit rio, die van rijkere komaf zijn. goed om ook die kant van rio te zien, en nieuwe vrienden.
daarna was het carnaval in rio al begonnen. ben een paar keer met juliana naar de blocos geweest, ook met stefano en een vriend van hem die voor een week uit peru was overgekomen.
tijdens carnaval beginnen de blocos hier al om 9 uur smorgens, om niet té veel volk te lokken. dan moet je echt opstaan om te gaan feesten, best wel bizar. een afroreage bloco langs het strand van ipanema, even dansen en als het te warm is even het water in duiken.
de nederlanders zelf zijn naar de defile in de sambodroom gegaan, ik wilde nog wel gaan, maar kon geen ticketje meer vidnen. ook de sfeer rond de sambodroom was al geweldig. al die mensen die met het openbaar vervoer tot daar komen, met hun kostuum bij in een plastiek zak op hun rug. praalwagens die heel der dagen te voet worden voortgeduwd tot aan de start, enorme chaos, maar wel mooi om te zien als ze gaan klaar staan op de sambodroom binnen te gaan, met al die blitse kostuums, op het sambaritme van hun batteria, slagwerkgroep.
de school van salgeiro heeft het defile gewonnen, de kranten stonden er dagenlang vol van.
eerst die week met athamis en dan carnaval heeft me wel goed gedaan, alles wat ik hier zie een meemaak weegt soms toch zwaarder door dan dat het in het begin aanvoelt, even gedachten anders zetten was wel eens nodig.
wel een gevaarlijke periode. veel hostels die werden overvallen, toeristen op straat. ik was voor de periode terug naar de organisatie verhuist, het hostel in lapa was onbetaalbaar tijdens carnaval. in de organisatie, waar anamaria en adriano als conciergen werken is het beter beveiligd, maar ook daar werd avondklok ingesteld, om 1 u moestens we thuis komen, anders pas smorgens terug. te veel gevaar dat er overvallers mee naar binnen zouden dringen als je in de nacht de deur opendoet.
niet veel na het bericht van januari ben ik terug naar het huis in lapa verhuist, waar al de nederlanders wonen. een deel daarvan zijn ook in het project beginnen werken waar ik werk, verdeeld over de verschillende huizen van het project (zie de infotekst)
de komst van de nederlanders is wel goed, ik geef op maandag en donderdag samen met 3 van hen engelse les aan kinderen uit de sloppenwijken en we spelen spelletjes met ze, vorige week hadden we dansles georgansieerd, dat vonden ze wel geweldig. eerst de magarena aangeleerd, daarna in groepjes samen met hen een dansje verzonnen en aan de andere groepjes getoond. zo n dingen kan je veel beter doen als je met meer bent, alleen is dat nogal lastig.
ik kom ook best goed overeen met een aantal, en zo eens napraten in het nederlands over wat je ziet en meemaakt is op sommige dagen echt wel goed. er was nog een andere nederlandse jongen aan gekomen los van die grote groep, stefano, met hem kom ik ook goed overeen.
eind februari is carnaval, heel de maand was het al precarnaval. met de oefensessies van de sambascholen in de sambodroom, het soort vaste stadion waar de defile van rio plaatsvindt.
elke school komt daar oefenen voor de technische dingen, om op 1 uur de hele school en praalwagens enzo er door te krijgen. hetzelfde als met carnaval zelf, zonder de kostuums welliswaar. maar elke zondag was het daar een bangelijk feestje. het sambadansen gaat best wel vlot nu, soms gaat het ritme wel nog wat te snel..
carnaval in rio, dat is de defile van de sambascholen in de sambodroom, waar je wel nog wat voor moet betalen, daarnaast heb je ook veel bloco´s die muziek op straat spelen, waar je gratis naar toe kan. samba, of frevo uit het noordoosten van brazilie, of oude carnaval muziek, je hebt heel veel verschillende blocos.
heel demaand waren er al bloco s overal in de stad, zo zijn we met de nederlanders naar het bloco ´bunda rachada´geweest, wat zoveel betekent als gescheurd gat, in ramos, een sloppenwijk in het noorden van de stad. een ander deel van de nederlanders werken daar in een ander project, waar ik nniet werk. de mensen van hun project hadden hun daarvoor uitgenodigd en ik was meegegegaan. dat was wel een feestje. eerst opwarmen op een pleintje, wel warm in de brandende zon, daarna door de straten defileren, met samba, zalig.
net voor de echte carnaval periode ben ik met de vrouw van jan daniels, athamis, op een conviventie voor sjamanisme geweest. zij had gevraagd of ik daar wilde vertalen.
dat was wel iets bizars. die gingen dan reizen inzichzelf enzo om vanalles over je te weten te komen en tot jezelf te komen enzo, maar heb er uiteindelijk wel van genoten, er waren ook andere belgen, die heel open waren en dat was wel eens goed om over de ervaring hier te praten met mensen die je achtergrond beter begrijpen, en wat ouoder en wijzer zijn. ik ben ook mee in de zweethut geweest, dat klinkt nu enorm bizar, maar dat was wel eens tof om te doen.
dat was op een sitio, zo noemen ze hier een landhuis, buiten rio, waar ze een beetje een amazone dorp hadden nagebouwd. daar heb ik ook juliana en leão leren kennen, jongeren uit rio, die van rijkere komaf zijn. goed om ook die kant van rio te zien, en nieuwe vrienden.
daarna was het carnaval in rio al begonnen. ben een paar keer met juliana naar de blocos geweest, ook met stefano en een vriend van hem die voor een week uit peru was overgekomen.
tijdens carnaval beginnen de blocos hier al om 9 uur smorgens, om niet té veel volk te lokken. dan moet je echt opstaan om te gaan feesten, best wel bizar. een afroreage bloco langs het strand van ipanema, even dansen en als het te warm is even het water in duiken.
de nederlanders zelf zijn naar de defile in de sambodroom gegaan, ik wilde nog wel gaan, maar kon geen ticketje meer vidnen. ook de sfeer rond de sambodroom was al geweldig. al die mensen die met het openbaar vervoer tot daar komen, met hun kostuum bij in een plastiek zak op hun rug. praalwagens die heel der dagen te voet worden voortgeduwd tot aan de start, enorme chaos, maar wel mooi om te zien als ze gaan klaar staan op de sambodroom binnen te gaan, met al die blitse kostuums, op het sambaritme van hun batteria, slagwerkgroep.
de school van salgeiro heeft het defile gewonnen, de kranten stonden er dagenlang vol van.
eerst die week met athamis en dan carnaval heeft me wel goed gedaan, alles wat ik hier zie een meemaak weegt soms toch zwaarder door dan dat het in het begin aanvoelt, even gedachten anders zetten was wel eens nodig.
wel een gevaarlijke periode. veel hostels die werden overvallen, toeristen op straat. ik was voor de periode terug naar de organisatie verhuist, het hostel in lapa was onbetaalbaar tijdens carnaval. in de organisatie, waar anamaria en adriano als conciergen werken is het beter beveiligd, maar ook daar werd avondklok ingesteld, om 1 u moestens we thuis komen, anders pas smorgens terug. te veel gevaar dat er overvallers mee naar binnen zouden dringen als je in de nacht de deur opendoet.
maandag 26 januari 2009
januari 2009
even een update.
veel gebeurd in januari. vlak na het schrijven van het vorige berichtje ben ik voor een paar dagen naar ilha grande, het grote eiland, getrokken. dat ligt aan de groene kust tussen rio en sao paolo. wel een beetje toeristisch, buitenlands en brasiliaans, maar wel heel mooi. bedekt met atlantisch woud, kan je mooie tochtjes maken. het regende heel de tijd, beetje een domper, maar het bleef prachtig.
daarna terug naar de organisatie. een tweede belgisch meisje die hier ook met het vic is, liesje carlier, arriveerde op 8 januari. ondertussen zijn jasmien en vinicius naar het noordoosten vertrokken, dat is wel jammer, maar nieuwe vrienden zijn in de maak.
ben verhuist naar de organisatie amar zelf, waar een gastenverblijf is. adriano en anamaria, de twee conciergen die daar wonen zijn zalige mensen. ondertussen is er ook een andere belgische jongen op bezoek geweest voor een week, aaron wajnberg, een pianist. hij steunt de projecten hier al sinds lange tijd met concerten en kwam die nu voor het eerst bezoeken. dat was wel tof, een paar toerisctische uitstapjes naar maracana, het grootste voetbalstadion in de wereld, en naar de pão de açucar, de berg in rio waar je met een kabelbaantje heen kan.
we hebben ook het project van amar in duque de caxias bezocht, in de verre buitenwijken van rio. daar heb ik al eerder over verteld, in de eerste week dat ik hier was ben ik daar naar een kerstmisviering geweest. nu waren we op het project zelf, en hebben we een wandelingetje in de wijk gemaakt. man, de armoede die je hier ziet, het lijkt wel een afrikaans dorp. het is daar ook enorm modderig, geen verharde wegen, en het had nog maar 1 dag geregend na een golf van hitte. het water van de rivier, een open riool, stond al aan de rand van de huizen. ondertussen heeft het nog 5 dagen geregend... een enorm contrast met het centrum van rio en het chique centrum van duque de caxias zelf. een rijke voorstad, met een grote olierafinaderij van petrobras, maar een grote arme populatie in de buitenwijken van de voorstad.
aaron heeft daar een concertje gegeven op een synthesizer, de kinderen vonden het tof.
de organisatie is gelegen aan de voet van enkele comunidades (favelas).zaterdagavond waren er enorme vuurgevechten, de drugsbende van de ene was een andere comunidade binnengevallen.
ik kwam s avonds laat thuis met de bus, hoorde veel geweren, adriano zei de volgende morgen dat dat al best gevaarlijk was. de kinderen die naar het centrum komen wonen in die comunidade, hoe moeten zei zich voelen?
ik heb een groep ontdekt die afro-braziliaanse muziek maken, percussie, en heb al 2 keer mogen meedoen. bangelijk. de mensen van de groep zijn ook heel tof, vrijdag mocht ik meedoen met een concertje, de buitenwipper nam me meeteen onder de arm als lid van de groep.
ben met jan daniels en aaron ook op bezoek geweest in een kleine rustige comunidade die gelegen is aan het treintje dat toeristen naar de christo brengt. is ontstaan toen de oude parkwachters, de christo is gelegen in een nationaal park, zich daar gingen vestigen. ze werken samen met het treintje, verzorgen bijvoorbeeld sambamuziek aan boord.
op de organisatie loopt het goed. begin de educatoren en de kinderen beter te kennen.
in dom helder,met de kinderen van de comunidade, zijn we op uitstap geweest naar de stad van de kinderen, met zwembaden ed. die gingen uit de bol. was in santa cruz, het verste deel van de stad rio, stel je voor, een uur en half in de bus, nog steeds deel van de gemeente/stad rio.
in de bus, echt op brasiliaans, iedereen staat recht, iedereen zingt, bij ons zou iedereen mooi moeten zitten, en zich stilletjes moeten bezig houden. zuster fatima, de coordinatrice van het huis, hield aan het begin van de terugtocht een speechke dat iedereen heel flink was geweest en dat ze nu lawaai mochten maken. zalig die vershcillen.
in het centrum van de straatkinderen in são cristóvão heb ik vrijdag heel de dag sjotterkas gespeeld met de jongens, s avonds flikkerde het balletje nog na in mijn hoofd.
er waren die dag ook veel meisjes, wat niet al te vaak gebeurd.
de meisjes zijn veel afstandelijker dan de jongens, het leven op straat is voor hen ook nog absoluut een pak harder. rodolfo, een educator van het centrum vertelde me dat het leven op straat voor de jongens van 12 a 13 ergens nog wel een spel is, de meisjes komen vaak in contact met sexueel misbruik, zij ervaren al heel snel dat het leven op straat een enorm lijden is.
diana en victoria, twee nog iets jongere meisjes waren de eerste waar ik wat contact mee kon leggen. ze vroegen of ik ze mee naar huis kon nemen en vertelden waarom ze niet meer thuis wonnden,dat was wel hard.. blij dat ikhen toch mee een toffe dag kon geven, s avonds moesten ze weer de straat op.
de confrontatie arm rijk is heel moeilijk te plaatsen hier in rio. dat je hier perfect je leventje van thuis kan leiden, maakt het des te complexer om het contrast te kunnen plaatsen. ook met de educatorne, die vaak zelf uit de sloppenwijken komen of op straat leefden, is het niet altijd eenvoudig. magali, de kokkin van het centrum waar ik al vriendschap mee sloot, vroeg me bijvoorbeeld of ik van mijn ouders een auto kreeg, en van die dingen. en of ik in een huis woonde zoals die uit de buurt van het centrum, een buurt met sjieke huizen, maar dooor de vele favelas errond ontwaard. die huizen zijn idd even groot als mijn huis in belgie, maar jas, als je weet dat die in een sloppenwijk woont naast avenida de brasil, een grote baan waar je op een uur rijden enkel comunidades tegen komt, waar veel armoede is en veel geweld, wat moet je dan zeggen?
toch niet altijd eenvoudig, wel confronterend
dat was het een beetje
hou jullie goed in belgie
fien
veel gebeurd in januari. vlak na het schrijven van het vorige berichtje ben ik voor een paar dagen naar ilha grande, het grote eiland, getrokken. dat ligt aan de groene kust tussen rio en sao paolo. wel een beetje toeristisch, buitenlands en brasiliaans, maar wel heel mooi. bedekt met atlantisch woud, kan je mooie tochtjes maken. het regende heel de tijd, beetje een domper, maar het bleef prachtig.
daarna terug naar de organisatie. een tweede belgisch meisje die hier ook met het vic is, liesje carlier, arriveerde op 8 januari. ondertussen zijn jasmien en vinicius naar het noordoosten vertrokken, dat is wel jammer, maar nieuwe vrienden zijn in de maak.
ben verhuist naar de organisatie amar zelf, waar een gastenverblijf is. adriano en anamaria, de twee conciergen die daar wonen zijn zalige mensen. ondertussen is er ook een andere belgische jongen op bezoek geweest voor een week, aaron wajnberg, een pianist. hij steunt de projecten hier al sinds lange tijd met concerten en kwam die nu voor het eerst bezoeken. dat was wel tof, een paar toerisctische uitstapjes naar maracana, het grootste voetbalstadion in de wereld, en naar de pão de açucar, de berg in rio waar je met een kabelbaantje heen kan.
we hebben ook het project van amar in duque de caxias bezocht, in de verre buitenwijken van rio. daar heb ik al eerder over verteld, in de eerste week dat ik hier was ben ik daar naar een kerstmisviering geweest. nu waren we op het project zelf, en hebben we een wandelingetje in de wijk gemaakt. man, de armoede die je hier ziet, het lijkt wel een afrikaans dorp. het is daar ook enorm modderig, geen verharde wegen, en het had nog maar 1 dag geregend na een golf van hitte. het water van de rivier, een open riool, stond al aan de rand van de huizen. ondertussen heeft het nog 5 dagen geregend... een enorm contrast met het centrum van rio en het chique centrum van duque de caxias zelf. een rijke voorstad, met een grote olierafinaderij van petrobras, maar een grote arme populatie in de buitenwijken van de voorstad.
aaron heeft daar een concertje gegeven op een synthesizer, de kinderen vonden het tof.
de organisatie is gelegen aan de voet van enkele comunidades (favelas).zaterdagavond waren er enorme vuurgevechten, de drugsbende van de ene was een andere comunidade binnengevallen.
ik kwam s avonds laat thuis met de bus, hoorde veel geweren, adriano zei de volgende morgen dat dat al best gevaarlijk was. de kinderen die naar het centrum komen wonen in die comunidade, hoe moeten zei zich voelen?
ik heb een groep ontdekt die afro-braziliaanse muziek maken, percussie, en heb al 2 keer mogen meedoen. bangelijk. de mensen van de groep zijn ook heel tof, vrijdag mocht ik meedoen met een concertje, de buitenwipper nam me meeteen onder de arm als lid van de groep.
ben met jan daniels en aaron ook op bezoek geweest in een kleine rustige comunidade die gelegen is aan het treintje dat toeristen naar de christo brengt. is ontstaan toen de oude parkwachters, de christo is gelegen in een nationaal park, zich daar gingen vestigen. ze werken samen met het treintje, verzorgen bijvoorbeeld sambamuziek aan boord.
op de organisatie loopt het goed. begin de educatoren en de kinderen beter te kennen.
in dom helder,met de kinderen van de comunidade, zijn we op uitstap geweest naar de stad van de kinderen, met zwembaden ed. die gingen uit de bol. was in santa cruz, het verste deel van de stad rio, stel je voor, een uur en half in de bus, nog steeds deel van de gemeente/stad rio.
in de bus, echt op brasiliaans, iedereen staat recht, iedereen zingt, bij ons zou iedereen mooi moeten zitten, en zich stilletjes moeten bezig houden. zuster fatima, de coordinatrice van het huis, hield aan het begin van de terugtocht een speechke dat iedereen heel flink was geweest en dat ze nu lawaai mochten maken. zalig die vershcillen.
in het centrum van de straatkinderen in são cristóvão heb ik vrijdag heel de dag sjotterkas gespeeld met de jongens, s avonds flikkerde het balletje nog na in mijn hoofd.
er waren die dag ook veel meisjes, wat niet al te vaak gebeurd.
de meisjes zijn veel afstandelijker dan de jongens, het leven op straat is voor hen ook nog absoluut een pak harder. rodolfo, een educator van het centrum vertelde me dat het leven op straat voor de jongens van 12 a 13 ergens nog wel een spel is, de meisjes komen vaak in contact met sexueel misbruik, zij ervaren al heel snel dat het leven op straat een enorm lijden is.
diana en victoria, twee nog iets jongere meisjes waren de eerste waar ik wat contact mee kon leggen. ze vroegen of ik ze mee naar huis kon nemen en vertelden waarom ze niet meer thuis wonnden,dat was wel hard.. blij dat ikhen toch mee een toffe dag kon geven, s avonds moesten ze weer de straat op.
de confrontatie arm rijk is heel moeilijk te plaatsen hier in rio. dat je hier perfect je leventje van thuis kan leiden, maakt het des te complexer om het contrast te kunnen plaatsen. ook met de educatorne, die vaak zelf uit de sloppenwijken komen of op straat leefden, is het niet altijd eenvoudig. magali, de kokkin van het centrum waar ik al vriendschap mee sloot, vroeg me bijvoorbeeld of ik van mijn ouders een auto kreeg, en van die dingen. en of ik in een huis woonde zoals die uit de buurt van het centrum, een buurt met sjieke huizen, maar dooor de vele favelas errond ontwaard. die huizen zijn idd even groot als mijn huis in belgie, maar jas, als je weet dat die in een sloppenwijk woont naast avenida de brasil, een grote baan waar je op een uur rijden enkel comunidades tegen komt, waar veel armoede is en veel geweld, wat moet je dan zeggen?
toch niet altijd eenvoudig, wel confronterend
dat was het een beetje
hou jullie goed in belgie
fien
vrijdag 2 januari 2009
as festas
even een snel verslagje van de feestdagen
kerst gevierd bij de oma van vinicius, de braziliaanse vriend van jasmien, een belgische vriendin die ik in lissabon heb leren kennen, vinicius is van rio maar woont ook al een paar jaar in lissabon.
zij zijn nu ook voor een maand in rio, bangelijk dus!
die oma woonde even buiten het centrum, eerst op de metro en dan met de bus. ze hebben me met open armen ontvangen, heerlijk en typisch braziliaans. overal waar je komt ben je altijd welgekomen. het eten was erg lekker, met rijst en feijoada (bonen) natuurlijk, de twee vaste waarden van braziliaanse maaltijd. de tv stond de hele avond aan, dat is naar het schijnt ook erg braziliaans..
ook nieuwjaar heb ik met jasmien en vinicius gevierd, op het strand van copacabana.
dat is de plek in rio om nieuwjaar te vieren. veel toeristen, ook van brazilianen uit andere streken. er was een groot vuurwerk, vanop boten in de zee, knap om te zien. aan de andere kant weer de armoede, bijvoorbeeld heel veel mensen die blikjes komen rapen, die ze later kunnen verkopen voor recyclage, veel mensen die echt alles verkopen en overal kom je straatkinderen/jongeren tegen.
omdat er vorige jaren veel geweld was, werd er dit jaar erg veel politie gemobiliseerd. toch zijn er volgens geruchten toch twee doden gevallen.
er waren ook chiara, een italiaanse van in lissabon, die nu in florianopolis studeerd, een stad in het zuiden van brazilie, en christine, een duitse die ik ook in lissabon leerde kennen. kleine erasmus reunie in rio, zalig tof.
gedurende de feestperiode bleef één centrum van amar open, dat in de wijk sao cristovao, dat werkt met de echte straatkinderen. zij komen daar een douche nemen, krijgen eten,kleren worden gewassen en er worden activiteiten georganiseerd. de educadoren daar zijn ook erg tof, die lachen wat af. er waren ook twee nederlandse meisjes die er al een maand zaten, zei hebben me wat geïntroduceerd. s morgens gaan ze dan de kinderen wekken op straat, en als ze willen komen ze mee naar het centrum. dat geeft toch wel even een schok. meisjes van 14 zwanger op straat, de kinderen en jongeren zijn vaak agressief, vaak gedrogeerd, hebben zich niet altijd onder controle. leven op straat is ook hard, het zijn geen doetjes. een meisje had bijvoorbeeld een dode vogel gevonden en duwde die ineens in mijn nek. ik verschoot natuurlijk en dat vonden ze erg tof, ze wilden die vogel echt in mijn gezicht duwen. gelukkig heeft aline, een erg toffe educatore van 19, zelf een ex straatkind, me dan beschermd. dan moet je zelf ook hard zijn. maar ze komen ook vaak knuffelen.
tekenen en dammen vinden ze geweldig.
dinsdag was er een kerstviering ter plaatse onder het viaduct in de buurt waar veel kinderen en jongeren slapen. dat was wel heftig, om de kinderen in hun eigen omgeving te zien functioneren.
allemaal hadden ze een flejse vast met verf of lijm of een doekje met benzine. als je dan met ze praatte draaiden hun ogen weg, gingen ze traag praten. er werden ook twee kindjes gedoopt,van tienermoeders die daar leefden.
gisteren een toeristisch uitstapje, met jan daniels en zijn familie naar pedra bonita, de mooie steen, een van de bergen in rio, aan de rand van een groot woud in het midden van de stad. prachtig uitzicht over het centrum en de stranden, met vlak daarnaast ook een zicht op cidade de deus
veel groetjes uit rio en gelukkig nieuwjaar,
fien
kerst gevierd bij de oma van vinicius, de braziliaanse vriend van jasmien, een belgische vriendin die ik in lissabon heb leren kennen, vinicius is van rio maar woont ook al een paar jaar in lissabon.
zij zijn nu ook voor een maand in rio, bangelijk dus!
die oma woonde even buiten het centrum, eerst op de metro en dan met de bus. ze hebben me met open armen ontvangen, heerlijk en typisch braziliaans. overal waar je komt ben je altijd welgekomen. het eten was erg lekker, met rijst en feijoada (bonen) natuurlijk, de twee vaste waarden van braziliaanse maaltijd. de tv stond de hele avond aan, dat is naar het schijnt ook erg braziliaans..
ook nieuwjaar heb ik met jasmien en vinicius gevierd, op het strand van copacabana.
dat is de plek in rio om nieuwjaar te vieren. veel toeristen, ook van brazilianen uit andere streken. er was een groot vuurwerk, vanop boten in de zee, knap om te zien. aan de andere kant weer de armoede, bijvoorbeeld heel veel mensen die blikjes komen rapen, die ze later kunnen verkopen voor recyclage, veel mensen die echt alles verkopen en overal kom je straatkinderen/jongeren tegen.
omdat er vorige jaren veel geweld was, werd er dit jaar erg veel politie gemobiliseerd. toch zijn er volgens geruchten toch twee doden gevallen.
er waren ook chiara, een italiaanse van in lissabon, die nu in florianopolis studeerd, een stad in het zuiden van brazilie, en christine, een duitse die ik ook in lissabon leerde kennen. kleine erasmus reunie in rio, zalig tof.
gedurende de feestperiode bleef één centrum van amar open, dat in de wijk sao cristovao, dat werkt met de echte straatkinderen. zij komen daar een douche nemen, krijgen eten,kleren worden gewassen en er worden activiteiten georganiseerd. de educadoren daar zijn ook erg tof, die lachen wat af. er waren ook twee nederlandse meisjes die er al een maand zaten, zei hebben me wat geïntroduceerd. s morgens gaan ze dan de kinderen wekken op straat, en als ze willen komen ze mee naar het centrum. dat geeft toch wel even een schok. meisjes van 14 zwanger op straat, de kinderen en jongeren zijn vaak agressief, vaak gedrogeerd, hebben zich niet altijd onder controle. leven op straat is ook hard, het zijn geen doetjes. een meisje had bijvoorbeeld een dode vogel gevonden en duwde die ineens in mijn nek. ik verschoot natuurlijk en dat vonden ze erg tof, ze wilden die vogel echt in mijn gezicht duwen. gelukkig heeft aline, een erg toffe educatore van 19, zelf een ex straatkind, me dan beschermd. dan moet je zelf ook hard zijn. maar ze komen ook vaak knuffelen.
tekenen en dammen vinden ze geweldig.
dinsdag was er een kerstviering ter plaatse onder het viaduct in de buurt waar veel kinderen en jongeren slapen. dat was wel heftig, om de kinderen in hun eigen omgeving te zien functioneren.
allemaal hadden ze een flejse vast met verf of lijm of een doekje met benzine. als je dan met ze praatte draaiden hun ogen weg, gingen ze traag praten. er werden ook twee kindjes gedoopt,van tienermoeders die daar leefden.
gisteren een toeristisch uitstapje, met jan daniels en zijn familie naar pedra bonita, de mooie steen, een van de bergen in rio, aan de rand van een groot woud in het midden van de stad. prachtig uitzicht over het centrum en de stranden, met vlak daarnaast ook een zicht op cidade de deus
veel groetjes uit rio en gelukkig nieuwjaar,
fien
dinsdag 23 december 2008
vervolg
ook de mensen die je niet kent komen je met alle vriendschap van de wereld een zalige kerst wensen.
zuster adma, die toch al in de 70 zal zijn en toch nog vlotjes haar auto bestuurd, niet zo vanzelfsprekend in het verkeer in rio, doet ook altijd een gebed aan het begin van de rit.
vrijdagavond, ben ik met een aantal animatoren van amar op weekend vertrokken. de monitoren van duque de caxias vroegen of ik ook meeging en ik ben meteen op het aanbod ingegaan. ik kende niemand, sommigen van ziens, soms wel wat lqstig, collegas onder elkaar, zat ik daar zon beetje, maar wel heel goed voor mijn portugees, er waren ook toffe momenten, ze hebben me leren samba dansen, ze zeiden dat ik het al kon, enkel nog veel moest intrainen.
er waren ook een duitser en een italiaanse, die als vrijwilligers bij amar werken en hier al langere tijd verblijven. zij hebben me ook de samba ritmes geleerd.
nu zijn er 3 dagen vakantie voor kerstmis, vrijdag ga ik voor het eerst naar de afdeling van amar são cristovão, waar ze met echte straatkinderen werken, zowel dagcentrum als straathoekwerking.
de braziliaanse mode is echt verschrikkelijk. het brazilaans begint te beteren, ik versta meer en meer, bangelijk want taal is hier echt wel enorm belangrijk voor een goede ervaring!
veel groetjes, boas festas, feliz natal e bom ano novo!
groetjes, fien
zuster adma, die toch al in de 70 zal zijn en toch nog vlotjes haar auto bestuurd, niet zo vanzelfsprekend in het verkeer in rio, doet ook altijd een gebed aan het begin van de rit.
vrijdagavond, ben ik met een aantal animatoren van amar op weekend vertrokken. de monitoren van duque de caxias vroegen of ik ook meeging en ik ben meteen op het aanbod ingegaan. ik kende niemand, sommigen van ziens, soms wel wat lqstig, collegas onder elkaar, zat ik daar zon beetje, maar wel heel goed voor mijn portugees, er waren ook toffe momenten, ze hebben me leren samba dansen, ze zeiden dat ik het al kon, enkel nog veel moest intrainen.
er waren ook een duitser en een italiaanse, die als vrijwilligers bij amar werken en hier al langere tijd verblijven. zij hebben me ook de samba ritmes geleerd.
nu zijn er 3 dagen vakantie voor kerstmis, vrijdag ga ik voor het eerst naar de afdeling van amar são cristovão, waar ze met echte straatkinderen werken, zowel dagcentrum als straathoekwerking.
de braziliaanse mode is echt verschrikkelijk. het brazilaans begint te beteren, ik versta meer en meer, bangelijk want taal is hier echt wel enorm belangrijk voor een goede ervaring!
veel groetjes, boas festas, feliz natal e bom ano novo!
groetjes, fien
Abonneren op:
Posts (Atom)