maart tot nog toe

28 februari had magali, de kokkin van de organisatie waar ik werk, mij bij haar thuis uitgenodigd, in een sloppenwijk langs avenida brasil, een grote baan die rio doorkruist en waar meer dan een uur lang rijden alleen maar sloppenwijken of bedrijven naast staan. dat was wel heel tof. die had speciaal klaargemaakt wat ik lekker vond, en s aonds zijn we naar een feestje gegaan, een baile funky. funky is hier de populaire muziek in de comunidades (positievere woord voor sloppenwijk). dat lijkt een goedkopere versie van de amerikaanse rap/r&b, met teksten die nog een pak ranziger en machistischer zijn. alle vrouwen dansen dan met hun gat naar achter en draaien met hun gat tot op de grond.
wel gek om te zien hoe het leven in de comunidade er aan toe gaat. er lopen overal bandieten rond, zo noemen ze de mannen van de drugsbendes hier, met geweren of pistool in de broeksrand, zo op straat. er zijn dan ook punten , ´monden met rook´, waar drugs wordt verkocht. ook gewoon midden op straat.
de drugsbendes hebben het er voor het zeggen, bijvoorbeeld ook waar je je afval mag gooien en waar niet, wordt door hen beslist. zij organiseren ook de feestjes in de wijk, bijvoorbeeld die baile funky, waar dan mannen stonden met een mitraillet, vlaknaast mij. maar die doen niets zei magali, gewoon door daar te staan zorgen die ervoor dat er geen gevechten ontstaan ofzo en dat alles kalm blijft. ze vertelde dat als er chaos ontstaat dat die dan in de lucht schieten en dat daar al eens een meisje gewond door was geraakt. zotte situaties.

ze vertelde ook dat er geen gevaar was van de bandieten, zij kent die al heel lang, ze woont er al heel lang, dus ik mag gewoon mee binnen. als meisje is het ook makkelijker dan een vreemde jongen.
zondag heeft de zus van magali dan mijn nagels gelakt, zowel aan tenen als handen, op de braziliaanse manier, versierd met bloemetjes. s avonds was de stroom uitgevallen.
wat ik wel vond, was dat er echt bijna niets te doen is in die wijken. er is wel een stenen voetbalveld van het stadsbestuur en een paar barrejtes, maar buiten rondhangen en iets drinken is er echt nietveel te doen, zeker niet als je geen geld hebt om uitjes naar de stad te maken. die mensen zitten daar dan heel de dag door, echt vlak op elkaar, ze roddelen heel veel en de sociale controle is heel groot, privacy heb je daar niet veel. de straten en huizen zijn er klein, staan vlak bijeen, als je je raam opendoet, zit je al bij de buren. de jongeren zijn er ook heel snel met vriendjes en vriendinntjes, en meisjes worden er over het algemeen heel snel zwanger, al dan niet gewenst. op hun 22e hebben vele al 2 of 3 kindern. er wonen gek veel kinderen in de comunidades.

in de week ben ik een dag mee de straat op gegaan op zoek naar straatkinderen in lapa, waar ik woonde,, want de educatoren hadden een afspraak met ze om 4 van hen mee te nemen naar casa de rafael, een huis van een anderen organisatie dat als dagcentrum voor straatkinderen en jonge schoenpoetsers fungeert. de schoenpoetsers wonen thuis en gaan naar school, maar werken de rest van de dag. in het centrum kunnen ze aan vrijetijdsactiviteiten deelnemen zoals capoeira en krijgen ze te eten.
op straat kwamen we diana tegen, een meisje waar ik al eerder over vertelde op de blog, en die nu denk zo haai was, dat die mij niet herkende.

diezelfde week ben ik voor een paar dagen vertrokken naar het huis van Amar, de organisatie waar ik werk, in duque de caxias, dat is een randstad van rio. daar vertelde ik al eerder over.
daar mocht ik bij magna thuis slapen, een educatore van 25 die daar werkt. dat was wel leuk.
haar familie was heel gastvrij. ze hebben het niet breed, maar wel beter dat degenen die in de comunidades wonen. de eerste dag waren er 2 nederlanders meegekomen,maria en anouk, en hebbenwe engelse les gegeven. maar het lokaal waar de kinderen daar les krijgen is zooo heet, een bakkende zon op een golfplaten dak. de kinderen waren erg druk. de nederlandesrs zijn dan terug naar rio vertrokken, ik ben gebleven tot zondagavond.

zaterdag ben ik met magna mee naar haar engelse cursus geweest. ik moest dan vooraan in de klas en dan moesten ze vragen in het engels aan me stellen. in duque de caxias komen geen toeristen zoals in het centrum van rio, wilden ze graag met mij op de foto enzo.
thuis deed de familie ook niet zo veel in het weekend, ze bereidden de mis van zondag voor met hun kerkgroep, en kijken veel telenovellas.
s avonds ging ik met magna mee naar een feesjte, daar leerde ik een vriend van haar kennen sdie bij de marine werkte. dat was zijn manier om als jongen van arme komaf zijn stad te verlaten en naar het buitenland te trekken vertelde hij.

zondag ben ik mee naar de mis geweest. iedereen is hier zo gelovig, ik ken ondertussen het onze vader bijna uit het hoofd in het portugees, hoewel ik dat niet in het nederlands ken..
maar het past er hier wel bij. de mensen halen hier echt veel steun uit het geloof. zo vertelde magali van mijn werk, die vroeger zelf op straat leefde, en het nu nog steedsniet breed heeft, eens dat haar favoriete zin uit het onze vader is: ´seja feita a vossa vontade´ ik ben onderdanig aan uw wil, in die aard, dat als ze het even niet meer zag zitten en kwaad was voor alle miserie die ze tegen kwam en haar hoofd wilde laten hangen, dat ze dan dacht, ah nee, ik moet voort doen, dit is de wil van god. dat klinkt heel raar in de belgische context, maar ik vond het erg mooi hoe ze dat vertelde.

in duque de caxias was ik ook naar een pasgeboren babietje gaan kijken, de kleinzoon van sebastiao en lucia, twee vijftigers die voor AMAR werken. de zoon van hun zoon, van 19, die zij hadden geadopteerd nadat zijn moeder aan de drank was overleden.

deze week was ik met tatiana, een sociale assistente van AMAR mee naar een vergadering van Rede Rio de Criança, de koepelorganisatie van alle organisaties die in rio rond straatkinderen en favelakinderen werken. sinds januari is er in rio eennieuw stadsbestuur, dat een nieu programma ´choque de ordem´ ( shoc van orde) aankondigde. meer polite op straat, alle infromele economie van de straten (verkopers van drank, ijsjes, ... die je hier zo veel ziet, zonder vergunning), alle straatkindern weg. de straten kuisen dus, zo werd voor carnaval bijvoorbeeld de groep straatkinderen verdreven die dicht bij het centrum in sao cristovao onder een viaduct woonde, naar een wijk veel verder van het centrum, waar zeker geen toeristen komen. ook de kandidaatstelling van brasilie als gasltland voor de wereldbeker voetbal in 2014, met finale in rio is een extra reden om het centrum te ´kuisen´.
Rede Rio gaat een congrs organiseren over ´de andere kant van de choque´.

vrijdag was er in het instituto padre severino (IPS) jeugdgevangenis van rio de janeiro, een show van renato sorriso, renato glimlach, die zelf uit de comunidades komt en sambadanser werd.
samen met de nederlanders hebben wij ook samba gedanst met de jongens van de gevangenis.
ik was al een keer eerder in de gevangenis geweest.