ook de mensen die je niet kent komen je met alle vriendschap van de wereld een zalige kerst wensen.
zuster adma, die toch al in de 70 zal zijn en toch nog vlotjes haar auto bestuurd, niet zo vanzelfsprekend in het verkeer in rio, doet ook altijd een gebed aan het begin van de rit.
vrijdagavond, ben ik met een aantal animatoren van amar op weekend vertrokken. de monitoren van duque de caxias vroegen of ik ook meeging en ik ben meteen op het aanbod ingegaan. ik kende niemand, sommigen van ziens, soms wel wat lqstig, collegas onder elkaar, zat ik daar zon beetje, maar wel heel goed voor mijn portugees, er waren ook toffe momenten, ze hebben me leren samba dansen, ze zeiden dat ik het al kon, enkel nog veel moest intrainen.
er waren ook een duitser en een italiaanse, die als vrijwilligers bij amar werken en hier al langere tijd verblijven. zij hebben me ook de samba ritmes geleerd.
nu zijn er 3 dagen vakantie voor kerstmis, vrijdag ga ik voor het eerst naar de afdeling van amar são cristovão, waar ze met echte straatkinderen werken, zowel dagcentrum als straathoekwerking.
de braziliaanse mode is echt verschrikkelijk. het brazilaans begint te beteren, ik versta meer en meer, bangelijk want taal is hier echt wel enorm belangrijk voor een goede ervaring!
veel groetjes, boas festas, feliz natal e bom ano novo!
groetjes, fien
dinsdag 23 december 2008
eerste week, intensief en hectisch op en top
hier een eerste verslagje!
de eerste week was erg hectisch. maandag ben ik vertrokken vanuit madrid, vlucht overboekt en ik stond op standby, maar kon toch nog meevliegen.
na 10 uur vliegen aangekomen, controles goed doorstaan, eerste stappen op braziliaans bodem!
de echtgenote van jan daniels van het vic, die het vrijwilligerswerk bij de projecten amar en cedeca voor me regelde, kwam me ophalen aan de vlieghaven en heeft me naar het hostel/huis waar ik deze maand verblijf gebracht. het huis is een soort hostel, waar ook andere vrijwilligers verblijven, die vaak voor lange tijd in rio blijven. het is in lapa gelegen, de uitgaansbuurt.
de houder van het hostel heeft me die avond nog alles uitgelegd en de weg naar de metro getoond.
dinsdag, eerste dag in rio de janeiro. na alle verhalen die ik over de stad had gehoord was ik toch wel wat bang om alleen de straat op te gaan. nu blijkt dat absoluut geen probleem, je moet gewoon op je hoede zijn, s avonds niet alleen rondlopen op straat, niets meenemen wat je niet nodig hebt, beetje geld in portefeuille, de rest op je lichaam dragen, ergens...
die dag had athamis me uitgenodigd voor een kerstdiner met de vrouwenorganisatie waar ze vaak als vrijwilliger werkt. de organisatie werkt met vrouwen uit de favelas rond kunst, schilderen, naaien, etc. dat was wel kei tof. ge kunt echt makkelijk met die vrouwen praten, en die lachen dan zo kei luid. echt wel kei goed dat ik al portugees spreek. het was een kerstfeestje, en de santa claus kwam dan voor de kinderen, net zoals de sint bij ons. was wel grappig, het was een hele magere man, een magere kerstman dus, het pak wasd wat te groot.en die kinderen en jongeren waren erg blij met hun kadotjes. ze reden dan met athamis en ik mee naar de metro, al die kinderen in de auto, zat ik met twee peuters op de schoot. die kinderen kei blij dat ze eens in een auto mochten meerijden.mijn portugees is toch nog niet op en top, die kinderen verstonden mij meestal niet, en die lachten dan met mij en vroegen of ik engels of spaans sprak en of ik hier geboren ben of niet. de stad rio is echt een zotte stad. in het centrum waar ik woon is het overdag wel veilig. s avonds moet je niet alleen op straat hoor. maar dan moet je in groep. het is echt een mega drukte, dat wel, maar overal groen.ze rijden hier echt als zot.
de tweede dag heb ik samen met een canadese en een australische, die hier even verblijven in de stad rondgelopen. daarna was ik voor het eerst in een braziliaanse supermarkt, en er gebeurde iets enoorm grappigs.aan de kassa naast mij was er ineens heel veel tumult, een vrouw die moest betalen, nog wel een sjikke rijke, begon kei hard tegen een kassierster te schreeuwen, die schreeuwde terug. om haar woorden sterkte bij te geven begon ze met het plastieke bordje (dat je op de band moet zetten, zodat de volgende zijn spullen kan zetten) op de kassa te slaan en daarna op die vrouw.die vrouw die werd helemaal zot en rukte het kaske om te betalen met je bankkaart van de staander ( ik zwwer het, die brak dat gewoon af) en smeet dat naar die kassierster!! iedereen begon kei hard te klappen en te roepen, dat was echt zot man, ik lag strijk,.
de derde dag, donderdag, ben ik voor het eerst naar de organisatie amar, die werkt met straatkinderen gegaan. toen ik aankwam, had ik eerst een introductie gesprek met de directrice, irmã adma, zuster adma. die nodigde me al meteen uit voor het kerstfeest in een van de afdelingen van de organisatie, in duque de caxias, dat is een andere gemeente, echt aan de rand van rio, op een dik uur rijden met de auto. daar kwam ik echt in een heel andere wereld. enorm veel armooede, geen verharde wegen, precies een wijk in een afrikaanse stad, de meerderheid is ook zwart daar. heel anders dan het centrum van rio waar ik woon, dat toch nog weg heeft van een westerse stad. eerst een misviering daarna kregen de kinderen eten en drinken. een hele ervaring
de vierde dag ben ik dan voor het eerst op de afdeling van amar in grajaú geweest, casa dom helder, nog vrij dicht bij het centrum in rio, wel al een uur met het openbaar vervoer. daar komen kinderen uit favelas in de buurt voor of na school naar toe. (ze gaan hier een halve dag naar school). er was weer een kerstfeest, dat heb je als je aankomt in de kerstperiode, weer met toneeltjes van de kinderen en liedjes enzo.
ze zijn hier erg religieus, liedjes als; dit licht, dat kan enkel jezus zijn etc. worden hier constant gezongen. wss wel op maximaal niveau, daar het bijna kerstmis is, en de organisatie amar ontstaan is als een christelijke organisatie. in belgie zou ik me daar zwaar aan storen, hier past dat eigenlijk nog wel in het plaatje. gisteren was er een andere viering, enkel voor de educatoren en personeel van de organsatie, van alle afdelingen, en de mis was erg serieus enzo, maar mondde uit in een feest waarbij rozeblaadjes in je gizicht werden gegooid (brengt veel geluk) en waarbij iedereen elkaar in de armen viel
de eerste week was erg hectisch. maandag ben ik vertrokken vanuit madrid, vlucht overboekt en ik stond op standby, maar kon toch nog meevliegen.
na 10 uur vliegen aangekomen, controles goed doorstaan, eerste stappen op braziliaans bodem!
de echtgenote van jan daniels van het vic, die het vrijwilligerswerk bij de projecten amar en cedeca voor me regelde, kwam me ophalen aan de vlieghaven en heeft me naar het hostel/huis waar ik deze maand verblijf gebracht. het huis is een soort hostel, waar ook andere vrijwilligers verblijven, die vaak voor lange tijd in rio blijven. het is in lapa gelegen, de uitgaansbuurt.
de houder van het hostel heeft me die avond nog alles uitgelegd en de weg naar de metro getoond.
dinsdag, eerste dag in rio de janeiro. na alle verhalen die ik over de stad had gehoord was ik toch wel wat bang om alleen de straat op te gaan. nu blijkt dat absoluut geen probleem, je moet gewoon op je hoede zijn, s avonds niet alleen rondlopen op straat, niets meenemen wat je niet nodig hebt, beetje geld in portefeuille, de rest op je lichaam dragen, ergens...
die dag had athamis me uitgenodigd voor een kerstdiner met de vrouwenorganisatie waar ze vaak als vrijwilliger werkt. de organisatie werkt met vrouwen uit de favelas rond kunst, schilderen, naaien, etc. dat was wel kei tof. ge kunt echt makkelijk met die vrouwen praten, en die lachen dan zo kei luid. echt wel kei goed dat ik al portugees spreek. het was een kerstfeestje, en de santa claus kwam dan voor de kinderen, net zoals de sint bij ons. was wel grappig, het was een hele magere man, een magere kerstman dus, het pak wasd wat te groot.en die kinderen en jongeren waren erg blij met hun kadotjes. ze reden dan met athamis en ik mee naar de metro, al die kinderen in de auto, zat ik met twee peuters op de schoot. die kinderen kei blij dat ze eens in een auto mochten meerijden.mijn portugees is toch nog niet op en top, die kinderen verstonden mij meestal niet, en die lachten dan met mij en vroegen of ik engels of spaans sprak en of ik hier geboren ben of niet. de stad rio is echt een zotte stad. in het centrum waar ik woon is het overdag wel veilig. s avonds moet je niet alleen op straat hoor. maar dan moet je in groep. het is echt een mega drukte, dat wel, maar overal groen.ze rijden hier echt als zot.
de tweede dag heb ik samen met een canadese en een australische, die hier even verblijven in de stad rondgelopen. daarna was ik voor het eerst in een braziliaanse supermarkt, en er gebeurde iets enoorm grappigs.aan de kassa naast mij was er ineens heel veel tumult, een vrouw die moest betalen, nog wel een sjikke rijke, begon kei hard tegen een kassierster te schreeuwen, die schreeuwde terug. om haar woorden sterkte bij te geven begon ze met het plastieke bordje (dat je op de band moet zetten, zodat de volgende zijn spullen kan zetten) op de kassa te slaan en daarna op die vrouw.die vrouw die werd helemaal zot en rukte het kaske om te betalen met je bankkaart van de staander ( ik zwwer het, die brak dat gewoon af) en smeet dat naar die kassierster!! iedereen begon kei hard te klappen en te roepen, dat was echt zot man, ik lag strijk,.
de derde dag, donderdag, ben ik voor het eerst naar de organisatie amar, die werkt met straatkinderen gegaan. toen ik aankwam, had ik eerst een introductie gesprek met de directrice, irmã adma, zuster adma. die nodigde me al meteen uit voor het kerstfeest in een van de afdelingen van de organisatie, in duque de caxias, dat is een andere gemeente, echt aan de rand van rio, op een dik uur rijden met de auto. daar kwam ik echt in een heel andere wereld. enorm veel armooede, geen verharde wegen, precies een wijk in een afrikaanse stad, de meerderheid is ook zwart daar. heel anders dan het centrum van rio waar ik woon, dat toch nog weg heeft van een westerse stad. eerst een misviering daarna kregen de kinderen eten en drinken. een hele ervaring
de vierde dag ben ik dan voor het eerst op de afdeling van amar in grajaú geweest, casa dom helder, nog vrij dicht bij het centrum in rio, wel al een uur met het openbaar vervoer. daar komen kinderen uit favelas in de buurt voor of na school naar toe. (ze gaan hier een halve dag naar school). er was weer een kerstfeest, dat heb je als je aankomt in de kerstperiode, weer met toneeltjes van de kinderen en liedjes enzo.
ze zijn hier erg religieus, liedjes als; dit licht, dat kan enkel jezus zijn etc. worden hier constant gezongen. wss wel op maximaal niveau, daar het bijna kerstmis is, en de organisatie amar ontstaan is als een christelijke organisatie. in belgie zou ik me daar zwaar aan storen, hier past dat eigenlijk nog wel in het plaatje. gisteren was er een andere viering, enkel voor de educatoren en personeel van de organsatie, van alle afdelingen, en de mis was erg serieus enzo, maar mondde uit in een feest waarbij rozeblaadjes in je gizicht werden gegooid (brengt veel geluk) en waarbij iedereen elkaar in de armen viel
Abonneren op:
Posts (Atom)